Kerskrans

Al die ou Kersfees gebruike maak soveel sin hier in die Noordelike halfrond. Met die kort donker dae het mens 'n inherente behoefte om helder groen goed in die huis in te sleep, kerse aan te steek en liggies oral op te hang net om die dae en nagte so 'n bietjie op te kikker. Oral waar mens ry is mense se huise en tuine met liggies oortrek en hang daar kerskranse op die voordeure. 

Toe ek onlangs gaan stap het, het ek in 'n digte deel van die woud op 'n Holly bos afgekom wat nog 'n hele paar van sy rooi bessie op gehad het. Dit het my dadelik laat besluit om so gou moontlik terug te kom en lower te kom pluk om hierdie jaar my eie kerskrans vir my voordeur te maak.

Dus het ek 'n paar dae gelede die bosse ingevaar met 'n snoeisker, tuin handskoene en 'n stewige sak om my plunder in huistoe te dra. Dit was 'n heerlike uitstappe en ek was gou weer terug by die huis met verskeie stukkies plante om mee te werk.

Ek het begin deur drie baie lang Ivy slierte in 'n sirkel te vleg. Vandaar het ek lang slap denne en connifer takke ingevleg en later stukkies rooi bessies ingesteek. Plek plek het ek klein stukkies groen draad gebruik om seker te maak niks val uit nie. Laastens het ek dieselfde draad gebruik om 'n klein lussie agter in te maak, sodat ek die krans op 'n spyker, wat gelukkig reeds in my deur was, kon hang.

Na so bietjie terugstaan kon ek enige takkies wat te lank of onnet was wegknip om 'n mooi digte sirkel te maak. Ek kon natuurlik ook linte of liggies of selfs stokkies kaneel of gedroogte lemoene daarin gesit het, maar ek het nogal gehou van my ruwe kransie. Elke keer as ek dit sien, maak dit my sommer gelukkig en dit bring daai lekker denne geur by die huis in soos jy instap. Ek sal dit volgende jaar weer doen, ek is seker dit kan net mooier raak.

September Vakansie

In September het ons 'n vinnige vakansie so oor en weer tussen Duitsland en Oostenryk se grens gehad, maar ek het nie geleentheid gehad om daaroor te skryf toe ons terug gekom het nie en toe later net nie daarby uit gekom nie. Vandag verlang ek sommer na 'n bietjie meer son en oopte en kyk toe weer deur my fotos. Dit was 'n baie lekker wegbreek en ons het in 'n klein tydjie sommer baie gesien.

Op ons aankoms het ons sommer net rondgery en 'n bietjie die omgewing bewonder en op ons eerste aand het ons oorgeslaap in Denggenhof Bed and Breakfast in Söll, Oostenryk. Die kamer was lekker groot en die verwelkoming, met 'n klein botteltjie wyn en sjokolades, was 'n lekker verrassing. Die beste van alles was die ongelooflike ontbyt. Ek het nog nooit so 'n groot verskeidenheid kase, brode, smere, konfyte en allerlei lekker dinge gesien op 'n Europese ontbyt tafel nie. Ek moes sommer twee keer eet en dit het omtrent gehou tot aandete toe. Met die Herfs het die mense hier 'n gebruik om oral Herfs ranskikkings uit te sit, met pragtige pampoene en die laaste blomme van die seisoen. So 'n mooi gebruik. Natuurlik blom die malfas en gesiggies oral in die bombakke en vertoon al te mooi teen die mooi hout huise.

Die volgende dag het ons die uitsigte vanaf Kehlsteinhaus (of te wel The Eagle's Nest) naby Berchtesgaden in Duitsland gaan bewonder. Meeste tekens van Hitler is gelukkig verwyder, sodat die plek darm nie dien as een of ander altaar tot hom nie, maar eerder net as 'n besondere plek om te besoek vir die mooi daarvan. Dit het my wel laat kriewelrig voel om te dink aan al die mag wat die man moes gehad het om so iets tot stand te bring, veral toe ek in die groot luukse koper huisbank op gegaan het na die huis. Die plek is 'n aangename toeriste aantreklikheid met 'n restaurant en daar was heelwat mense. Wat vir my oulik was, was hoeveel mense hulle honde saam gebring het. Aangesien mens met spesiale toerbusse moet opry soontoe (oor die 20 minute), is dit nogal snaaks om so saam met die honde, wat ewe soet sit, die rit aan te pak. Een baie klein chichaoua het ewe in sy eie spesiale rugsak, met uitkyk vensters gekom. Op die spits kon mens die arende sien draai en oral het daar Choughs ('n tipe kraai) tussen die mense sit en bedel vir kos. Die uitsigte was werklik iets besonders. Daar is selfs so 'n gaping tussen die rotse waardeur mens kan stap waar jy dan op 'n absolute afgrond afkom, met net 'n reeling wat jou terughou - dit het my nogal dronk laat voel.

Op ons tweede aand het ons in Schloss Münichau naby Kitzbühel in Oostenryk oorgeslaap - 'n regte kasteel! Dit was my tweede gunsteling verblyf van die vakansie en 'n werklike ondervinding. Ek dink die woord 'quirky' som dit die beste op met al sy opgestopte diere en wapens teen die mure. Die kamer het my laat voel of ons terug gegaan het in tyd met sy houtpaneel mure en plafon, skrefies vensters en outydse meubels en portrette. Die man wat ons by ontvangs gegroet het was perfek vir die plek - hy was baie aardig en amper onvriendelik en het ons met sulke dooie oë gegroet terwyl hy koddiglik onhulpvaardig was. Later die aand het ons hom met sy worshondjie sien rondloop. As jy hom gaan soek, is hy nie daar nie en nes jy omdraai om te loop, staan hy dan nog heeltyd stil stil agter jou - soos iets uit 'n slegte horror fliek. Mens kon jou seker vervies vir sy vreemde maniere, maar ek het gedink hy is kostelik! Die aand het ons by 'n naby geleë restaurant gaan eet, waar die mense ons selfs 'n skoot verniet gegee het aan die einde van ons ete. Een van die jong manne van die dorp, wat saam met sy vriende daar geëet het, het ook sommer besluit om 'n mooi stukkie musiek op die klawerbord te speel, wat baie gesellig was. Terug by die hotel het ek klaar gebad en in die bed geklim toe ek besef ek het nie meer my selfoon op my. Terug in die kar, jaag ons toe terug na die restaurant waar ek seker was ek het dit vergeet onder een van die tafel se reuse servette. Natuurlik het hulle dit vir my gehou - hoe wonderlik verligtend! Terug by die hotel besef ons toe ons is eintlik glad nie meer vaak. Dis toe so 'n mooi aand dat ons 'n bier bestel het (by die man wat so stilletjies verskyn het van nêrens) en buite op die tuinstoele rondom die swembad gaan lê en sterre kyk het. 

Na nog 'n lekker ontbyt het ons in die pad geval en 'n bietjie in Salzburg, Oostenryk gaan rondloop. Mozart se geboorte dorp, met sy ou barok geboue en uitsig oor die Alpe, is 'n heerlike plek om te gaan rond stap. Die winkels was wel baie duur en ons het dus maar met die oë gekoop. Ons het sommer worsbroodjies op die trappe van 'n lieflike katedraal vir middagete geëet en verder ons arme voete deurgestap.

Daardie aand het ons aan die oewer van die Danube in 'n vriendelike moderne gastehuis geslaap, die Frühstückpension Feiken. Die huis self was nie juis besonders, maar die uitsigte oor die Danube vanuit die ontbyt kamer was pragtig. Die Oom wat die huis bestuur was ook baie gaaf, maar het nie 'n woord Engels gepraat nie. Ons Duits is ook natuurlik niks wat wonders nie. Die huis, balkon en tuin was vol Clivias, een van my Ma se gunsteling plante, en ek was heel trots dat ek darm vir die man kon sê, "Meine Mutter liebe auch Clivien". 

Vandaar het ons vertrek om Passau, Duitsland, te gaan verken. Dis 'n pragtige dorp en staan ook bekend as die Dreiflüssestadt (die stad van drie riviere) omdat die Inn vanuit die Suide en die Ilz vanuit die Noorde, daar by die Danube aansluit.

Weereens was ons oorweldig deur die pragtige katedrale, barok argitektuur en die interessante winkels en strate. By die ingange van die stad het daar oral polisie rondgestaan om enige vlugtelinge wat daar opdaag, in te wag. Dit was nogal treffend om so die groepies mense te sien aanstap en oral die plakate te sien wat daardie mense se situasie so skerp in teenstelling geplaas het met ons wat bloot daar was vir vakansie. Ons het baie lekker geëet en rondgestap. Ons was natuurlik te laat om die bekroonde orelpype van die St Stephen's katedraal te hoor, maar dit was steeds 'n baie mooi plek om te besoek.

Daardie aand het ons by my gunsteling plek oorgebly - Tiny House neben den Pferden in Ohlstadt. Sy het nie haar eie webwerf nie, maar besprekings kan gedoen word deur Airbnb.

Die eienaar, Bettina, was sweerlik die vriendlikste, gelukkigste persoon wat ek nog ooit ontmoet het. En dit sê baie want ek het haar in die donker, in die reën ontmoet, waar sy langs die pad gestaan het om vir ons aan te dui waar ons moes afdraai om haar wegsteek hoekie van die aarde te vind. Sy woon daar gedurende die warm maande van die jaar op 'n stuk grond wat sy omskep het met weggooi goed in iets baie spesiaal. Hier hou sy haar perde aan en slaap in 'n skeepsvraghouer. Wanneer die weer koud raak, pas vriende haar perde op terwyl sy Australia toe gaan om daar te gaan werk en nog meer son te kry. Die verblyf daar is 'n klein karavaantjie wat sy self gebou het en bitter mooi en gemaklik uitgerig het. Die badkamer bestaan uit 'n kompos toilet in 'n houthokkie en 'n koue stort in 'n ander hokkie. Oral groei sy groente en haar kombuis is sommer net so onder 'n afdak. Die perde is nuuskierig en vriendelik en die hele plek het daai heerlike plaas reuk. Daar gekom het sy vriendelik gesels, selfs al was ons laat en het ons haar uit die bed gejaag om ons in die donker en reen te kom soek. Sy het vir Mnr. Kaalvoet 'n lekker bier in die hand gestop en die volgende oggend vir ons lekker koffie gemaak, alles verniet en gepaar met haar vriendelike warmte. Ek was lanklaas so afgunstig van wat iemand anders het. Gee my eerder haar skeepsvraghouer en oop leefstyl as 'n grênd huis.

Voor ons vlug die volgende dag het ons darm tyd gehad om op die lieflike Eibsee met 'n trapboot rond te vaar, na 'n lekker stoute ontbyt van warm sjokolade en koek.

Vandaar het ons besluit om te gaan kyk of dit moontlik is om vinnig deur die Partnach Gorge (Partnachklamm) naby Garmisch-Partenkirchen in Duitsland, te stap. Daargekom moes ons 'n hele ent stap om uit te vind dat by 'n sekere punt moet jy betaal om verder te gaan. Ons het nie genoeg kontant meer oorgehad nie en hulle het ook nie kaarte geneem nie. Nie ver daarvan was 'n klein kabel karretjie wat ook opgaan teen die berg en ons het toe gaan kyk of hulle nie dalk kaarte vat nie. Die gawe man wat daar gewerk het moes my seker baie jammer gekry het toe hy bevestig dat hulle ook nie kaarte vat nie, want hy het ons sommer toe verniet laat opry. Die kabelkarretjie was bitter klein en het heel onstellend rondgewieg soos hy die hoogtes ingestyg het. Ek gaan eerlik wees, dit het my sommer heel naar laat voel, al was dit baie mooi en baie opwindend.

Bo gekom het ons sommer vinnig verdwaal en kon glad nie aflei watter paatjies om te vat om weer teen die berg af te kom nie tot waar ons geparkeer het nie. Almal met wie ons gepraat het het teenstrydige advies gebied en so het ons begin bekommerd raak dat ons ons vlug sou mis en daar op die berg tussen die koeie gestrand sou bly. Natuurlik kon ons nie terug op die karretjie nie, want ons het nie 'n kaartjie om vir die man op die bopunt te wys nie. Gelukkig, na klomp 'Sprechen sie Englisch?' en verwysings na die 'Parkplatz' maak ek toe vinnig vriende met 'n baie gawe Duitse gesin wat ons toe sommer 'aangeneem' het. Saam met hulle het ons die berg af gestap en deur die gorge gegaan - wat asemrowend mooi was. Gelukkig het ek allerhande handige dinge gehad om in Duits te sê, soos 'wunderschön' en 'danke schön' en verwysings na 'wasserfälle'. Mnr. Kaalvoet het hom maar besig gehou met fotos neem terwyl ek praaitjies gemaak het. Onder gekom, was ons weer gestrand, maar die keer aan die verkeerde kant van die betaal punt, want sonder kaartjies kon ons nie weer uit nie en ons het steeds nie die geld om te betaal nie. Ons gawe 'aangenome' familie het ons sonder skroom uitgehelp en wou nie eens die geld wat ons wel gehad het geneem het nie. Ai, die goedheid van vreemdelinge. So het ons ons vlug gehaal en veilig weer die huis bereik.

Ek sal enige tyd die area aanbeveel, nie net is dit mooi nie, maar die kos was uit die boeke en die mense besonder vriendelik. Vakansie is darm maar lekker en dis veral lekker om so terug te kyk wanneer mens so bietjie in die huis vas sit gedurende die Winter.

Gematigde Winter

Ons Winter was tot dusver baie gematig, dus nie juis koud nie, maar ongelukkig winderig en nat. Vanoggend het die son 'n slag geskyn en ek en die voëls was ewe ywerig om die meeste daarvan te maak.

Ek was gelukkig genoeg om 'n houtkapper raak te loop. Hulle is gewoonlik redelik moeilik om af te neem, want hulle het so 'n manier om heeltyd om die tak te skuifel sodat jy hulle net mooi nie kan sien nie. Hierdie een was 'n bietjie nuuskierig en het my dopgehou terwyl ek hom afgeneem het.

Oral is die eekhorings ook nog besig om kos te versamel. Ek is mal daaroor omhulle dop te hou. Hulle wil altyd weghol, maar dan raak hulle nuuskurig en kom kyk altyd wat ek maak terwyl ek so onder die bome rondstaan. As die sonnetjie so skyn vind ek hulle dikwels aan die slaap op 'n tak in die sonnetjie of lekker morsig aan die eet met vingertjies soms vol grond. 

Blue Tits is van my gunsteling voëltjies. Hulle is piepklein, pragtig en parmantig. Die in my tuin is vreeslik mak en sit gewoonlik bo die kosbakke en raas terwyl ek die kos uitsit. In die Lente woon hulle in pare, maar in die Winter kom hulle bymekaar en is dan oral saam bedrywig in die bome. Laas week het ek op twee afgekom wat so hard aan die baklei was dat hulle glad op die grond geval het. As ek wou sou ek hulle kon optel, want hulle was so behep met die geveg. Ek moes later my hande bo hulle klap sodat hulle uitmekaar uit spat en weg vlieg.

Vandag was ek baie gelukkig om ook op 'n Reebok (Roe Deer) af te kom. Hulle is inheems en taamlik volop in Engeland en Skotland, maar dit beteken nie mens sien hulle gereeld hier naby die huis nie. Ek was besig om met 'n paar koeie te gesels toe sy nuuskierig raak en haar kop hoog bo die grasse uitsteek om te sien wat aangaan. As sy wil kan sy taamlik maklik geruisloos tussen die droe gras verdwyn.

Ek is altyd so dankbaar vir 'n bietjie son, want die Winters dae kan so kort en mistroostig wees. Ek dink altyd jy moet maar die beste maak van elke bietjie lekker en is so gelukkig dat ek so 'n pragtige omgewing het.

Pampoen Plaatkoekies

Lekker eet was nog nooit sleg nie en toe ek onlangs hierdie resep raaklees op BBC Good Food, kon ek nie wag om dit uit te probeer nie. Die Amerikaaners noem hulle breakfast pancakes, maar ons Suid-Afrikaners noem hulle gewoonlik sommer plaatkoekies. Nie net het dit baie lekker uitgedraai nie, maar die ontbyt is ook baie vullend. Nou nie vir elke dag nie, maar as mens so in 'n pampoen gier vasgevang is, is dit beslis die moeite werd. 

Pampoen Plaatkoekies met 'n Gesoute Pekanneut Botterkaramel Sous
(12 plaatkoekies)

Vir die plaatkoekies:
125g gaar Pampoen pulp
1 Eier
2 eetlepels Bruinsuiker
1 eetlepel gesmelte Botter of Olie
60ml Karringmelk of Melk met 'n 'n bietjie suurlemoensap
100g Meel
1 teelepel Bakpoeier
1 teelepel Kaneel
'n knippie Sout
'n bietjie Olie of Botter om in te braai

Vir die sous:
25g Pekanneute
25g Botter
25g Bruinsuiker
'n Knippie Seesout
50ml Dik Room

Meng al die plaatkoekie bestandele saam tot 'n dik beslag. As dit te styf is, voeg bietjies bietjies melk by. Sit eenkant neer terwyl jy die sous aanmaak.

Breuk die pekanneute in stukkies en rooster tot hulle geur 'n bietjie uitkom. Sit eenkant neer. Prut die oorblywende bestandele liggies tot dit 'n blink sous vorm. Voeg weer die geroosterde neute by. My sous was baie donker omdat ek donker bruin suiker gebruik het, met 'n ligter suiker sal hy meer van 'n 'butterscotch' kleur hê.

Wees maar versigtig met die hitte op hierdie sous, te warm en die suiker sal brand en dan kan jy dalk met 'n lekker gemors sit. Sit die sous eenkant neer om effens af te koel. Dit kan weer effens opgewarm word wanneer die plaatkoekies voorgesit word. Wees maar versigtig met die warm sous. Jy mag dalk, soos ek, getempteer word om te wil proe - moenie jou vingers verbrand nie!

Verhit 'n bietjie botter of olie in 'n pan en skep lepels van die pampoen beslag in. My beslag was effens dit en ek moes hulle so effens in sirkels smeer om 'n mooi ronde plaatkoekie te kry. Braai stadig totdat borreltjies bo-op verksyn en draai dan om. Braai vir nog 'n minuut of twee. Hou die gebraaide plaatkoekies in die oond warm en bedien met sous (en roomys as jy lus het).

Die "butterscotch" sous is rerig 'n wenner en ek gaan dit op 'n paar ander dinge ook uitprobeer. Lekker eet! 

Alreeds November

Ek kan nie glo dit is alreeds November nie. Waar gaan die tyd met ons heen? En wat het van Oktober geword?

Hier in die Noorde kom die koue stadig aan en die hele tuin lê vol blare. Ek gebruik nou al glad die grassnyer as 'n stofsuier net om van die blare ontslae te raak. Ek dink nie ons het juis enige gras oor nie, die grond is bloot groen van al die mos.

Gisteraand was dit Samhain, of Halloween soos dit deesdae heet, en ek en manlief het dit gevier met 'n lekker Soetrissie Botterskorsie en Feta Tert. 

Gelukkig het hier geen kinders in kostuums geklop nie, want ek het soos gewoonlik geen lekkergoed gehad nie. Ons het wel eenkant 'n tafeltjie gedek met herfs blare en kleure, 'n porsie van ons ete en warm kersies om ons geliefdes te eer en te vier wat nie meer met ons is nie. 

Op 31 October word die dooies so geëer reg oor die wêreld. Dis 'n eeue oue gebruik. Mense het in die verlede geglo dat die skans tussen die wêreld van die lewendes en dooies juis op hierdie nag baie dun is en deur vir hulle 'n plekkie te dek en jou ete met hulle te deel, jy vir een nag van die jaar nog saam met hulle kan kuier. 

Vir my is dit 'n mooi idee om so sonder hartseer op 'n gesellige manier na die mense (en diere) te verlang wat jy so baie mis. 

Natuurlik vier mense ook die Oesgety hier in die Noorde en is dit net pampoene en skorsies en oranje waar jy kyk. Dus moes ek maar 'n plan maak om 'n geskikte ete te maak en kon natuurlik nie die geleentheid verby laat gaan om hierdie tert te maak nie. 

Soetrissie, Botterskorsie en Feta Tert Resep

'n Halwe Middelslag Botterskorsie in blokkies gesny en gaar gestoom of gebak

'n Rol Skilferkors or Filo Deeg

Soetrissie Sous

Heuning

Roosmaryn

Sout

Fetakaas

Dennepitte

Meeste kos maak ek maar so sonder veel afmetings. Soms is ek lus vir meer of minder van 'n chilli smaak en soms wil ek meer of minder feta hê. Gewoonlik maak ek hierdie dis met Filo deeg, maar gisteraand het ek dit sommer met skilferkors gemaak en dit was net so lekker. Met Filo deeg moet jy natuurlik elke lagie teen 'n hoek neerlê en dit met botter verf voordat jy nog 'n lagie teen 'n hoek bo-oor lê, so bou jy 'n kors tot dit dik genoeg is.

Voer 'n tert bak uit met skilferkors deeg, gebruik 'n vurk om die deeg in die bodem vol gaatjies te steek sodat die vloer van die tert nie probeer styg wanneer jy die tert bak nie. 

Ek stoom gewoonlik my botterskorsie blokkies vooraf gaar en laat dit effens afkoel en uitdroog voor ek dit gebruik sodat die tert nie te waterig raak nie. Klad die skorsie droog as dit te nat is. Meng jou gaar botterskorsie blokkies met soetrissie sous na smaak - 'n paar eetlepels behoort genoeg te wees. As jou soetrissie sous baie branderig is, gooi ekstra heuning by. Geur met sout en roosmaryn en meng 'n groot stuk fetakaas by. Ek bruik ten minste 100g feta maar meer of minder sal ook werk.

Bak die tert in die oond teen 180 grade tot gaar vir ongeveer 20-30 minute. Gooi 'n hand vol dennepitte bo-oor net voor die tert klaar gebak is sodat hulle nie verbrand nie. Ekstra feta en roosmaryn kan dan ook bo-oor gegooi word. Bak dan vir nog 'n paar minute.

Op so 'n koue mistige aand is daar darm niks lekkerder as lekker warm kos met so 'n effense skop om die binnegoed mee op te warm. Dit was so lekker ons het sommer die hele ding opgeëet. Geen klagtes hier nie!

Kansvattery met Kaktusse

Dit is seker maar omdat die Somer so swak was die jaar dat ek skielik soveel meer gefokus is op huis plante. Ek wil heeltyd meer hê al is daar nie juis plek nie. Mnr. Kaalvoet is seker maar te dankbaar dat ons huurkontrak ons nie toelaat om spykers in te kap nie, want anders het daar seker al tien potplante uit die dak uit gehang.

Ek wil nou al 'n redelik tyd lank 'n paar kaktusse aanskaf. Sedert kindsbeen is ek vreeslik lief vir hulle en het gereeld vir my Ma vir Moerdersdag kleintjies geskenk gegee. Die kleintjies het ons later in die tuin geplant en hulle het ontaart in tamaaie groot plante. Al wat my nou keer is die prys. Hulle is seker nie so duur nie, maar ek voel heeltyd hulle moet goedkoper. Of as jy goedkoop kaktusse sien, is dit altyd dieselfde ou goed. 

Toevallig sien ek nou die dag iewers 'n tweet oor kaktus sade. Natuurlik! Ek het nooit daaraan gedink om my eie te groei nie, maar hoe meer ek daaraan gedink het, hoe lekkerder het dit geklink. Jy betaal vir 30 sade dieselfde wat jy sou betaal het vir een klein plantjie, met die bonus dat die sade 'n mengsel is van verskeie kaktusse en jy dus geen idee het wat kan op kom nie. Nie net weet jy nie wat gaan opkom nie, maar dit kan ook tot 'n jaar neem vir enige iets om op te kom. Dis net die tipe ding waarvan ek hou.

Chiltern Seeds het 'n goeie verskeidenheid om van te kies en ek het vir my 'n pakkie van hul Cactus Mixture D, Fine Blend gekoop. Dit het 'n paar dae terug opgedaag en ek het 'n lieflike glashouer, wat ek juis hiervoor gekoop het, ingespan vir my eksperiment. Gevul met gruis en spesiale kaktus kompos het ek ses saadjies gekies om net so effens in the grond te druk en hulle nat gemaak. Met die deksel toe, en 'n bietjie hitte en son, hoop ek om een of ander dag verras te word deur 'n baba kaktus.

Ek het geen idee of iets sal opkom nie en het ek geen idee wat kan opkom nie, maar ek weet dit gaan lekker wees om gereeld te loer. En enige iets wat wel opkom, sal ek liewer hê omdat ek dit self gegroei het. Ek hou julle op hoogte!  

My Marimo Meer Kabouter

Ek is nie seker waar ek die eerste keer van Marimo mos bolle gehoor het nie, maar ek het sommer dadelik geweet ek wil ook een hê. Natuurlik is 'n verjaarsdag die ideale tyd om dinge aan te skaf waarna jy hunker, maar nie werklik benodig nie. Ek het myne gekoop deur Notonthehighstreet.com vanaf Dingading Terrariums. Dit het in 'n glas skedel gekom, maar omdat hy reeds 'n bietjie groot gelyk het vir sy 'huisie' het ek hom gehalveer en die tweede stukkie in 'n glas teepot gesit.

Marimo mos bolle (Aegagropila linnaei/Cladophora) is rond en groen en fluweel sag en lyk soos 'n bol mos wat onder die water groei. In werklikheid is hulle nie 'n mos nie, maar eintlik 'n alge. In die natuur kan hulle tot 20-30cm in deersnee groei. Hulle kom voor in 'n paar mere in die noordelike halfrond en is 'n beskermde spesie. Die mees bekendste meer vir Marimos is Lake Akan in Hokkaido, Japan, waar hulle baie populêr is. Die naam Marimo is ook Japanees en beteken iets soortgelyk aan 'n bonsende bal onder die water, maar ek hou nogal van die naam wat die inheemse mense van Hokkaido vir hulle het, Torasampe, wat 'meer kabouter' of 'lake goblin' beteken. Hulle ronde, bonsende voorkoms en die feit dat hulle in rollende groepe saamdrom op die meer bodem skep die indruk dat hulle meer van 'n dier as 'n plant is. Mense hou hulle dus soms aan as 'n 'troeteldier' en word baie geheg aan hulle.

Noudat ek my eie een het, kan ek self sien hoe mens 'n persoonlikheid kan toeskryf aan 'n klein ronde bol alge. Miskien is dit omdat jy hom aanhou in water soos 'n vissie en hom moet versorg. Gelukkig is versorging maklik. Marimos is gelukkig in kraanwater met lae lig en is veronderstel om vreeslik maklik te wees om aan te hou. Hulle water moet elke week of twee vervang word en hulle moet soms geskommel word om te verseker dat hulle hul vorm behou en dat hulle reg rondom groen bly. 

Myne is nog maar baie klein en ons sal maar moet sien of hulle so maklik is om aan te hou soos wat hulle sê. Ek sal laat weet hoe hulle aankom. Is dit nie cute nie?!

Renosters en nog meer by Cotswolds Wildlife Park

Ek is nie altyd ten gunste van dieretuine en wildparke nie. Diere moet vry wees en hulle eie plek in die natuur hê om 'n normale lewe te lei. Maar die wereld werk nie altyd so nie en soms is 'n dieretuin 'n veilige hawe vir diere wat bedreig word asook 'n plek waar die volgende generasie kan leer om die natuur te waardeer. Cotswolds Wildlife Park is een van hierdie plekke. Die gronde is lieflik en jy voel die diere word met soveel liefde versorg. Hulle het spasie en lyk gelukkig en die blote feit dat hulle twee wit renosters kon teel, wys dat die diere gelukkig daar kan wees.

Ons het onlangs saam met vriende daar gaan rondloop en het 'n besondere lekker dag gehad. Ons het so lekker gekuier dat ons nie wou huistoe gaan nie en een van die laaste motors by die hekke uit was. My bene is nou nog lam! 

Die wit renosters was vir my die hoogte punt van ons dag. Ons was daar toe hulle stadig wakker geword het in die oggend en die kalfie aan sy Ma gedrink het. Later het ons gekyk hoe hulle gaan water drink en eet en hoe hulle teen die einde van die dag rustig raak en op hooi gaan slaap. Dit is verbasend hoe statig hulle is, hoe saggies hulle dinge doen. Die band tussen die kalfies en hul Mammas is ook so mooi. Ek kon sweerlik ure na hulle kyk. Altyd met die hartseer wete dat hulle so swaar kry in my geboorte land.

Die meerkatte was vreeslik vermaaklik. Een staan altyd op 'n hoe stomp as uitkyk en maak sulke klein geluidjies in sy keel. Hy vat sy werk ernstig op, al is daar niks wat hul hier bedreig nie. 'n Ander een is weer besig om 'n reuse gat te grawe - dit lyk of hy oppad is China toe. Later kry hulle kos en stry verwoed oor een wortel terwyl daar 'n hele hoop wortels is. In die laat middag son lê hulle rond soos ouens wat te veel gedrink het. Die prairie dogs is net so snaaks, hulle kan weer so stil sit met hulle armpies so koddig uitgesteek en lyk asof hulle opgestop is. Nie 'n wimper roer nie!

Daar is ook 'n paar hokke en huisies waar jy kan deurstap saam met luidiere (wat meeste mense heel mis gekyk het), vlermuise (wat meeste mense heel bly was om mis te kyk) en lemurs. Die lemurs is baie oulik en lekker slim - hulle daag heel onskuldig saam met jou by die agterdeur van die hok aan. Daar is 'n reptiel huis met krokodille en reusagtige slange. Daar is hokkies vol klein apies en uile en allerhande dinge. Daar is wolwe en leeus en kapibaras. Pikkewyne baljaar in 'n groot swembad wat so lekker lyk, jy wil saam swem. Daar is 'n platform waar jy van aangesig tot aangesig met 'n kameelperd kan staan. Daar is baba varkies en miniatuur donkies. Daar is eindeloos baie te sien en selfs 'n klein treintjie waarop jy kan ry wat jou reg rondom die park vat. 

Oral is daar lieflike tuine, egalige paadjies en groot groen grasperke. Mens word aangemoedig om 'n piekniek te bring en selfs jou hond. As daar nou een ding is wat meer pret is as om te kyk na meerkatte is dit om te kyk hoe Jack Russells kyk na meerkatte - kostelik! Ons het soveel pret gehad, ons kan nie wag om weer te gaan nie.

Net Vlugtig Vriende

Ek dink nie die Britse Somer was al ooit vir my so sleg soos hierdie jaar nie. My groente vrot van al die reën en ons kom net een of twee keer 'n week uit vir 'n stappie of 'n fietsry. Verlede week het dit weer so gereën en het ek hier binne op die rekenaar sit en werk toe ek skielik 'n beweging by die agterdeur sien. Toe ek die groot wit en swart voël gewaar, het ek gedog hy sou dadelik wegvlieg as ek beweeg, want die Magpies in ons area is maar sku. Die een het net daar bly sit en kyk vir my. 

Sopnat en jonk het ek hom nogal jammer gekry en gedink ek sal vir hom 'n stukkie wors opsny en uitsit. Hoe verbaas was ek nie, toe hy op my hand land en gulsig die kos wegsluk. En toe hy eers op my hand is, toe wil hy ook nie af nie. So het ons vlugtige vriendskap begin. 

Mnr. Kaalvoet kon nie glo wat ek hom vertel nie. Vir die volgende drie dae het ons baie tyd saam spandeer. As hy weet jy is buite, dan vlieg hy vinnig nader. Ek voer hom stukkies kaas, wors en gedroogte wurms. Van die wurms hou hy die meeste. As hy meer kos kry as wat hy kan eet, hou hy daarvan om dit weg te steek. Soms steek hy dit weg in my man se kraag of onder my arm en het selfs 'n grondboontjie agter Mnr. Kaalvoet se oor ingedruk. Ek maak vir hom dinge interessant deur sy kos soms binne, agter of onder dinge te sit. Hy is slim en werk vinnig uit hoe om daarby uit te kom. As jy aan iets werk, wil hy daarmee peuter, hy is baie nuuskierig en bang vir niks. 

Hy hou daarvan om op mens se kop te sit en as hy op jou skouer is, kan hy nie jou ore of hare uitlos nie. As hy jou 'n tydjie nie gesien het nie, kom land hy op jou voorarm en vryf dan ywerig sy kop op en af teen jou bo-arm terwyl hy sulke klein geluidjies maak. Saterdag, na 'n lang dag, het  hy selfs op my arm aan die slaap geraak.

Die mense in die buurt is mal oor hom en almal bederf hom vreeslik al is hy stout en vlieg by hulle vensters en oop deure in. My buurvrou is natuurlik die uitsondering. Sy is bitterlik  bang vir voëls en skreeu wild en hard na my as hy na haar toe kom sodat ek hom kan wegvat. Sy hou aan vir my sê ek moet hom in 'n krat sit en mense bel om hom weg te vat. Ek kan dit nie oor my hart kry nie en die RSPB het aangeraai dat ons dit nie moet doen nie. So karring die vrou heel Saterdag aan ons dat ons iets moet doen, dit kan nie so aangaan nie. Maar niemand anders blyk om veel van 'n probleem te hê nie en hy doen die rondtes by almal, ons het geen reg om iets aan hom te doen nie.

Sondag het die son 'n slag geskyn en kon ons ons fietse oplaai en 'n bietjie wegkom.  Laat middag kom ons tuis en is ons besig om die fietse af te laai toe die buurvrou haar deur oopmaak. Sy wou net laat weet, want sy het ons gewaarsku ons moet iets doen, iemand het hom nek omgedraai.

'n Reis terug in Tyd - Morokko, Fes

Soms moet mens maar 'n kans vat, die dobbelsteuntjies gooi en kyk waar hulle land. 'n Paar weke terug het ons bloot geweet ons wou op vakansie gaan en dat dit goedkoop moet wees. So soek ons toe die eerste, goedkoopste vlugte die land uit en bevind onsself laas week in the ou Medina van Fes, Fes el Bali, in Morocco. 

Sommer met die aankoms kon ons sien dat dinge baie anders gaan wees hier. Almal is uit daarop om besigheid te doen en niemand vat nee vir 'n antwoord nie. Ons het ons huiswerk gedoen en was van plan om die bus te vat vanaf die lughawe na die Medina en het 'n dame, wat in die lughawe werk, gevra waar ons die bus kan kry. So staan ons, saam met een ander Britse ou, by die busstop en wag terwyl die Noord-Afrika son soos 'n rooi vlam agter die horison verdwyn. Dadelik kom daar manne aan met 'n ou wit Mercedes, hulle maak die kattebak oop en mik om ons bagasie in te laai. Nee, keer ons, ons wag mos vir die bus. Nee, die bus kom nie meer nie, dis Ramadan - of so lei ek af van die Frans en Arabies wat hulle praat. Maar die dame het gesê! So wag ons, terwyl die een na die ander taxi daar stop, baie gedetermineerd om die bus te vang. Sekerlik, as die bus nie sou kom nie, sal een of ander gawe persoon, wat nie 'n taxi besit nie, dit mos vir ons sê. En hoekom sal die vrou in die lughawe niks genoem het nie? So kom die sterre uit en vreemde goggas begin hard hier in die bosse langs die pad skree en gee ons maar later in en klim agter in 'n taxi. 

So 'n rit het ek nog nooit beleef nie. Mnr. Kaalvoet wil ewe saggies by my weet of daar dan nie 'n spoedbeperking is nie. Ek dink die bordjie sê 60, maar ons is te vinnig verby. Die wit skip vleg deur die verkeer en ons vaar verby die ander motors, kinders, donkies en motorfietse. Hy pyl op ander motors af en flits dan sy ligte as hulle nie uit die pad wil kom nie. Daar is bane, maar soos die spoedbeperking en ander verkeersreëls, is dit bloot 'n voorstel, wat meestal geignoreer word. Hierdie man is begeesterd om ons so gou moontlik by die Medina te kry. Ons hou maar vas en glo ons gaan daar uitkom.

Die Medina, Fes el Bali, is 'n groot omringde stad en is die grootste motor vrye stedelike ruimte in die wêreld. Die stad was gestig deur Idris I in 789 en word beskou as die mees omvattende en bes bewaarde historiese stede in die Arabiese Moslem wêreld. Ons is by die Blou hek,  Bab Boujloud, afgelaai en het vandaar die nou, besige strate ingevaar om ons hotel, die Riad Tayba, te gaan soek. 

Ons het dit werklik gelukkig getref deur heel toevallig verblyf te bespreek wat nie net naby die hek is nie, maar ook nie te moeilik was om te vind nie. Almal wil jou "help" om by jou hotel uit te kom en jou tasse te dra, maar verwag dan natuurlik geld en mag jou dalk selfs na verkeerde plekke vat of jou aanraai om eers aan te gaan by plekke wat jy nie beplan het nie. Ons was vriendelik, maar ferm en rerig trots en bitter dankbaar toe ons uiteindelik by die pragtige voordeur van ons Riad uitgekom het. Met die eerste oogopslag was die strate daai aand in die donker nogal skokkend met al die baie mense, die geraas, die vuil reuke, die gemors en rou vleis, verskrikte hoenders en ganse en al die baie katte. Oral is daar katte. Hulle lê in hopies, hulle bedel, hulle sit op die dakke, hulle loer vir jou agter mense se bene en onder tafels uit, hulle ignoreer jou en sit in die middel van die pad. Van hulle is klein en van hulle is selfs half mooi, maar hulle is almal maer en van hulle lyk half dood. In die daaropvolgende paar dae het ek selfs 'n paar strate herken aan hulle katte, want die mense en ware verdwyn en dan lyk alles anders, maar die katte bly dieselfde. Toe ek ons gits die volgende oggend vra waarom daar so baie katte is, sê hy ewe ernstig...omdat ons hulle nie eet nie.

Riad Tayba was 'n lafenis vir ons gedurende ons kuiertjie in Fes. Die nou ingang ontsluit in 'n pragtige blou teel atrium met groot rooi Morokaanse sofas, pragtige deure en tradisionele decor. Met slegs 5 kamers en lieflike balkonne en terrasse is die verblyf intiem en rustig. Ons is dadelik met ons aankoms bedien met heerlike sterk,soet kruisement tee en ons lugversorgde kamer was koel, ruim en rustig. Soggens het ons vars plaaslike brode, wat die tannies op die straat verkoop, en konfyt, kaas en olywe geniet saam met vars lemoensap en 'n paar koppies geurige koffie. Ten spyte van die raserige vuil strate, was ons Riad altyd stil en skoon. Die bestuurder het ons die eerste oggend op 'n toer van die Medina geneem wat ons baie gehelp het om onsself te oriënteer in die ongelooflike deurmekaar en verwarrende stad. Al die persooneel was ongelooflik beleef, waardig en behulpsaam en ek sal die plek aan enige iemand aanbeveel.

As jy nie 'n Moslem is nie, mag jy ongelukkig meeste van die historiese geboue hier nie betree nie en kan jy bloot fotos deur die deure van buite af neem. Die Bou Inania Madrasa is een van die min uitsonderinge en is dus 'n moet. Die Madrasa is gebou deur Sultan Abou Inan tussen 1351-56 en word geag as die puikste Meriniede monument in die wêreld. Geen omkoste was gespaar in die bou van hierdie skool en moskee nie. Legende vertel dat die Sultan by die voltooing van die gebou die rekeninge in die rivier gegooi het - 'n ding van skoonheid is buite berekening. Elke oppervlak is versier, daar is gekerfde sederhout en gedetailleerde marmer en sandsteen mure, lieflike koepelvormige plafonne en teels geverf en glasier met Arabiese gedigte wat die lof sing van die Sultan. 

In teenstellings met hierdie wonder, is die strate vuil en besig. Op sekere plekke kan die reuk te veel raak, maar dan kom daar 'n waentjie met 'n hoop kruisement verby en maak alles beter. Almal wil aan jou dinge smous. Sonder motors, word muile en donkies gebruik om groter goed te vervoer en selfs die vullis te verwyder in die oggende. Enkele mense ry met poegies en goed daar rond, maar die inwoners spreek vinnig hul misnoe oor hulle uit en sal hulle soms selfs op die rug slaan as straf. Hoenders, ganse, hase, duiwe, skilpaaie, vinke en  kanaries sit in koukies buite stalletjies. Kinders speel oral bal en hol in raserige groepe rond. Op onverwagste plekke kom jy op die lieflikste mosaiek muur fonteine af waar mense bottels vol water kom haal, hulle voete afspoel en selfs hul perde en donkies was, skynbaar onbeindruk deur die fontein se skoonheid of ouderdom. Vir hulle is dit alles bloot alledaags. Vleis word voor jou verwerk en hang aan hakke, die reuk oorweldigend. Oral sit vrouens en soet gebak optower, in afwagting van die breek van hul vas teen sonsonder. Hulle stapel dit in hoë torings, deurdrenk met heuning en stroop, waarom die bye heeldag boer. Die groter meerderheid van ware is handgemaak en elke prys is onderhandelbaar. Meeste van die goed wat ons gekoop het, was teen meer as helfte die prys wat oorspronklik voorgestel is. Mense sal jou probeer oortuig dat jy steel die kos uit hul kinders se monde, maar wees gerus, niemand hier sal ooit enige iets teen 'n verlies verkoop nie. Probeer om nie aan iets te vat as jy nie werklik van plan is om dit te koop nie. Die mense praat Arabies, Frans en bietjies Spaans en Engels. By die groter stalletjies en restaurante sal jy regkom met Engels en almal is so gretig om jou van jou geld te verlos dat hulle hulself verstaanbaar maak, al weet jy nie altyd na die tyd hoe jy dit regekry het om te kommunikeer nie. Toeriste kan meerendeels aantrek wat hulle wil, maar vir vrouens sal ek aanbeveel om wel langrokke te dra en jou arms toe te hou. As die son skerp is, is dit nogal 'n verligting om jou serp oor jou kop te hou en sal die tannies minder vir jou gluur. Dit is ook beter om in 'n paartjie te loop, want as jou man effens agter raak sal jy gou vind dat jong mans vreeslik belangstellend is en allerhande praatjies wil aanknoop. 

As die Medina jou 'n bietjie begin onder kry, is die koel skadus van die Jardin Jnan Sbil net 'n kort stappie weg van die hek af. Met lieflike rose, koel fonteine, lemoenbome, kriue en elle lange palmbome is dit 'n heerlike plek om te sit en ontspan. Toegang is vernuut, en die tuine is elke dag oop buiten Maandae.

Restaurante is maklik om te vind, want by elke ingang sal daar 'n man staan wat jou probeer oortuig om in te gaan. Dit is dus 'n goeie idee om vooraf te besluit waarheen jy wil gaan en 'n bietjie onderstoek op die internet in te stel, want as jy onseker lyk gaan hulle jou gou vasvang. Omdat dit Ramadan was, was meeste van die restaurante toe gedurende die dag, maar Cafe Clock was darm oop en 'n welkome ruskans van die besige strate. Dit word besit deur 'n Brit en almal daar kan Engels praat. Die kameel burger is rerig lekker en daar is mooi terrasse waar mens in die skaduwee kan sit en afkoel. Ons het selfs daar eendag die vas gebreuk en 'n tradisionele Ftour gedeel met die eienaar, hul vriende en die personeel. Almal was so gaaf en ons het heerlik saam met hulle gekuier. Ons het ook baie lekker skaaptjops geëet by die Kasbah wat een van die eerste restaurante is soos jy by die Bab Boujloud inkom. Pasop net of die kat steel jou tjoppie. Die Kasbah se daktarras is 'n lekker plek om te sit en kruisement tee drink terwyl jy kyk hoe die mense kom en gaan deur Blou hek. Die toeriste is kostelik! Die eienaar gesels vreeslik lekker elke keer as jy daar verbystap. Die omie het Mnr. Kaalvoet een middag aan die arm gevat en gevra of hy hom nie onthou nie. Ons verduidelik ons was dan gister daar vir tee, maar hy sê nee, man, voor dit, op 'n ander tyd en plek. Nee, verduidelik ons, Mnr. Kaalvoet het 'n baie slegte geheue, ons sal nie kan onthou nie. Die omie lag toe so lekker, nou onthou hy, dit was 500 jaar gelede op Mars dat hy ons raakgeloop het. Maar natuurlik! 

Die ander groot toeriste aantreklikheid is die Couara leerlooiery, waar kameel-, skaap-, bees- en bokleer al vir amper 'n duisend jaar op dieselfde manier verwerk word. Ons was vertel dat die reuk oorweldigend sou wees, maar het dit nie so gevind nie. Om die leerlooiery te sien, moet mens deur een van die winkel eienaars genooi word om vanaf hulle dakterrasse daarna te kyk. Daarna word daar dan natuurlik verwag dat iets in die winkel gekoop moet word. Die man het hard probeer om aan ons 'n kameel poef te verkoop en selfs gedemonstreer hoe klein hy dit kan oprol om in my tas te pas, maar hy moes maar verlief neem met die kameel belt wat ons vir Mnr. Kaalvoet gekoop het. Die prys was heel billik vir 'n handgemaakte belt en hulle het selfs verstellings gedoen vir geen ekstra koste. Die eienaar van die winkel, Mnr Couscous (sy regte naam!), het verduidelik hoe die leer verwerk word. Die wit/blou vate bevat onderandere urine en duif guano wat oortollige vet en hare vanaf die velle stroop en ook die leer sag maak. Dan is daar 'n groot watermeul wat hierdie mengsel afvas. Ander vate bevat kleurstowwe gemaak van natuurlike produkte soos papawer blomme (rooi), indigo (blou), kruisement (groen), henna (oranje), sederhout (bruin) en saffraan en granaat (geel). Die geel kleursel is die duurste en word dus met die hand opgesit. Die velle word ook met olyfolie bewerk om dit glad en blink te maak.  Alles word met die hand gedoen en mens voel nogal sleg om op die rue van die werkers neer te kyk soos hulle werskaf in daai bitter warm son.   

Buite Ramadan is dinge sekerlik anders, maar as jy gedink het die strate is besig gedurende die dag, wag net vir die kanonne om af te gaan om die breek van die vas aan te kondig en die meuzzins om te begin roep na die gelowiges vanuit die minarette. Na die eerste maal is almal verfris na die lang dag sonder kos en water en is almal baie jolig. Skielik is daar selfs meer mense, kinders en katte op straat. Meer kos, meer verkeer en meer geraas. Op die plein is daar 'n karnaval met rondomtalies, karretjies en stalletjies. Die atmosfeer is aansteeklik en almal is gemoedelik. Hulle sê hulle kuier reg deur die nag, maar na 'n lang dag se stap, is ons baie vroeg in die bed. Deur die nag skiet hulle weer 'n paar keer die kanonne, dis so hard dat daar stof uit die dak uit kom en die bed bewe. Ons was so moeg, dit het ons skaars wakker gemaak.

Oppad terug was ons gedetermineerd om die bus terug lughawe toe te neem, maar eers het ons afskeid geneem van die stad, deur na die Bjord Nord toe te gaan om van buite neer te kyk oor die ou Medina. Hierdie uitkykpunt en fort is in die 16de eeu gebou, nie om die stad teen inval te beskerm nie, maar om 'n ogie te hou oor die onrustige populasie. Vandag is dit 'n wapen museum. Toegang is netelig en ons was die enigste mense daar. Van hier kan jy ook die Joodse begrafplaas sien wat ons nooit besoek het. Ons is vertel dat die sonsondergang baie mooi is van daar af, maar dat daar skelms by die hekke is wat toeriste vreeslik indoen en het dus nie gegaan nie.  

Buiten die Medina, waar motors nie mag kom nie, vind jy oral Petit Taxis, sulke klein rooi karretjies, wat jou orals heen neem. Hulle is baie goedkoop, maar mens moet seker maak die man verstaan waarheen jy wil gaan en dat sy meter werk. Hulle mag jou dalk probeer vertel hul meter is gebreek  of meters tel nie in die aand nie, maar dit is nie waar nie. Bo-op die Petit Taxi se dak is daar 'n vlak boks waarin jy jou bagasie kan laai met niks om dit vas te hou nie. Met hoe die mense daar ry, het ek nie gewaag om my tas daarin te sit nie, maar Mnr. Kaalvoet het dit gedoen en daar was geen probleem nie. Aangesien die strate ook nie vol tasse gerol het, moet ek aanneem dat dit 'n aanvare plek is om jou tas te bere, maar ek kon dit net nie doen nie. Terwyl jy ook natuurlik met jou taxi man op straat praat, sal ander taxi manne ook daar opdaag en jou probeer neem na allerhande plekke - ignoreer hulle net en probeer om nie in 'n stryery of gesprek met hul betrokke te raak nie. Terwyl jy nog met hulle redekawel, klim iemand anders in jou taxi en ry daarmee weg.

Ons het ons pad gevind na die trein stasie vanwaar die nommer 16 bus na die lughawe toe vertrek. Die stasie self is pragtig, modern en skoon terwyl die busstop, effens verder af in die straat, lyk soos 'n plek waar jy eerder nie wil wees nie. Niks word aangedui nie en taxi manne bly aan om jou te vra of hulle jou kan lughawe toe neem. Ons het maar saam met die tannies staan en wag in die skadu van 'n advertensie bord en gehoop die son braai ons nie vrek voor die bus daar opdaag nie. Ons geluk was in en dit was nie lank voor die bus daar opgedaag het nie. Dit was verspot goedkoop, maar 'n man wat reg in die deur sit, het wel probeer om vir my selfoon 'n nuwe tuiste te vind. Gelukkig is ek baie gesteld op aanraking en het hom beloon met 'n vreeslike vuil kyk. Hy het nie lank daarna die bus verlaat. Ons was die enigste toeriste op die bus en aangesien die taxis so goedkoop is, kan ek verstaan hoekom mense dit sou vermy, maar ons het die ondervinding geniet.

By die lughawe was alles natuurlik Afrika tyd en het ons vlug laat vertrek sonder enige afkondigings of verduideliking, maar ons het rustig op die gras onder die palmbome gekuier en geluister na die gekweter van die swaeltjies terwyl ons wag. Ek was bly ek het gegaan en ek het dit geniet om daar te wees, maar was ook verlig toe dit tyd raak om huis toe te gaan. Dis nie 'n vakansie wat jy sommer aan ander aanbeveel nie, tensy hulle mal is oor stalletjies en stry, en jy weet self nie hoekom jy soontoe wil gaan nie, maar die plek het 'n vreemde aantrekkingskrag wat maak dat jy weer wil gaan. 

Volgende keer gaan ek meer skaaptjops eet en beslis meer inkopies doen. Hulle sê dit is baie mooi daar in April... 

Klapper Beskuit vir 'n koue Somersdag

Met die weer wat net dreig om te reën en die grys wolke wat heeldag oor ons hang, het ek gister besluit genoeg is genoeg, en my gagga gasoond ingespan om lekker beskuit te bak. 

Sedert ons hierheen getrek het, het ek nog nie kans gesien om beskuit te bak nie, want my oond is net nie lekker nie. Die gebak is oneweredig en dinge verbrand bo-op terwyl dit terselfde tyd nog rou bly onder. Ek het dus 'n bietjie gesukkel om my beskuit gebak te kry, maar ek deel graag die resep, wat enige ander oond sommer tjoef tjaf kan kaf draf. 

Klapper Sonneblomsaad Beskuit Resep

1kg Bruismeel

5ml Sout

200gr Ligte Bruinsuiker

100gr Klapper

1 koppie Sonneblomsaad

250gr Botter (gesmelt)

500ml Karringmelk

1 teelepel Vanilla geursel

2 Eiers

Voorverhit jou (hopelik normale) oond tot 180 grade. Smeer een groot bakpan of twee broodpanne soos benodig.

Meng die droë bestandele saam in 'n groot bak. As jy baie fluks is, kan jy die meel sif, maar ek glo nie dis nodig nie. 

Smelt die botter in die mikrogolf en voeg dan die karringmelk daarby. Die karringmelk help om die botter af te koel, sodat die geklitste eiers dan bygevoeg kan word sonder enige probleme. Voeg dan die vanilla by. 

Maak 'n holte in die droë mengsel en vul dit met die nat mengsel. Meng dit twee goed - jy gaan tien teen een jou hande moet vuil maak. 

Skep uit in bakpan(ne) en bak in die oond vir ongeveer 'n uur tot 'n toetspen skoon uitkom. 

Laat dan effens afkoel, sny in vingers en droog in die oond uit teen ongeveer 100 grade. 

Ek het hierdie keer 'n mengsel volgraan en wit bruismeel gebruik om darm so effens my gewete te sus - met al daai botter en suiker is beskuit nou nie juis gesond nie - en ek voeg ook sommer ander sade en selfs rosyne, of in hierdie geval cranberries, by soos ek lus kry. Ek vind solank jou basiese resep reg is, kan mens maar las en aanpas soos dinge vir jou lekker is met meeste beskuit resepte. Die resep is wel lekker nes hy is en mens het nie eens die sonneblomsaad nodig as jy dit nie byderhand het nie. 

Ek moet altyd 'n stukkie eenkant hou voor ek begin droog, sodat Mnr. Kaalvoet daarvan kan eet met botter op. Die voëls kry weer al die krummels en so hou ek almal gelukkig.

Vandag voel ek dus glad nie skuldig om 'n bietjie terug te sit met 'n koppie koffie en 'n bakkie beskuit, kamera in die hand en my oog op die tuin, waar die voëls vrate maak van hulself oor al draai lekker beskuit krummels.